عجایب هفتگانه دنیای جدید، سازه های دست ساز بشر هستند و دلیل اعجاب انگیز بودن آنها، مهندسی خارقالعاده بشری در ساختشان بوده است. لیستهای متعددی از عجایب هفتگانه در دنیا وجود دارد که یکی از معتبرترین آنها را انجمن مهندسی عمران آمریکا ارائه کرده است. یکی از لیستهای دیگری که در آن عجایب هفتگانه دنیای مدرن انتخاب شده است را مردم از سراسر جهان در یک نظرسنجی انتخاب کردند. در لیست عجایب هفتگانه این انجمن، این سازه ها به چشم میخورد:
سد ایتایپو
سد ایتایپو که بر روی رودخانه پارانا در مرز پاراگوئه و برزیل زده شده است، طولانی ترین سد جهان است. سد ایتایپو در سال 1994 از سوی انجمن مهندسی عمران آمریکا به عنوان یکی از عجیب هفتگانه دنیای مدرن انتخاب شد. نام این سد به معنای صدای سنگ است. ایتایپو در قالب یک پروژه دوجانبه و بر رودخانه پارانا میان دو کشور برزیل و پاراگوئه ساخته شد. 18 واحد مولد برق این سد قادر به تولید 14گیگا وات برق است. با مشاهده آمارهایی که اخیراً از میزان انرژی تولیدی این سد به دست آمده اند، میتوان به عظمت سد ایتایپو پیبرد. نیروگاه ایتایپو در واقع 20 درصد از کل انرژی مورد نیاز صنایع برزیل و 93 درصد انرژی پاراگوئه را تامین میکند. این نیروگاه همچنین محل بزرگی برای جذب توریسم محسوب میشود. تاکنون بیش از 10 میلیون نفر از 162 کشور جهان از این سد نیروگاه بازدید کرده اند.
پل گلدنگیت
گلدن گیت پلی معلق است که در سانفرانسیسکو آمریکا قرار دارد. این پل در دهانه خلیج سانفرانسیسکو قرار دارد.گلدن گیت سانفرانسیسکو را از بخش شمالی به مارین کاونتی متصل میکند. گلدن گیت هنگامی که در اواخر دهه 30 میلادی به بهره برداری رسید تا سالها با 2737 متر طول، بلندترین پل معلق جهان بود. پیش از پایان مراحل ساخت این پروژه عظیم در سال 1937 همگان احداث آن را غیرممکن میدانستند، بویژه آنکه در زمان ساخت این پل مه غلیظ و بادهایی با سرعت 60 مایل، عملیات احداث را با مشکل مواجه کرده بودند. همین امر سبب شده تا بسیاری این پل را غیرقابل ساخت بدانند. به رغم این شرایط جوی و طبیعی وحشتناک گلدن گیت طی چهار سال و اندی ساخته شد. در این مدت نسبتاً طولانی، 35 میلیون دلار صرف احداث این پل شد. طی دوران ساخت این پل حوادث دلخراشی نیز اتفاق افتاد که از جمله آنها می توان به مرگ 11 نفر از کارگران اشاره کرد.
برج ملی کانادا
این برج که 553.33 متر ارتفاع دارد دارد در 12 سپتامبر سال 2007 عنوان بلندترین سازه، جهان را که 31 سال از آن خود کرده بود به برج دوبی که هنوز در حال ساخت بود داد. برج سی ان یکی از سمبل های کشور کانادا است. ایده اولیه ساخت این برج، به اواخر دهه 1960 باز میگردد که امواج رادیو تلویزیونی در تورنتو دچار مشکل شدند، به گونه ای که در صفحه تلویزیون، تصویر دو کانال در آن واحد مشاهده میشد. بالاخره پس از رایزنی های فراوان راه آهن ملی کانادا مسئول ساخت برجی شد که از همه ساختمانهای تورنتو بلندتر باشد. عملیات ساختمانی برج سی ان در سال 1973 آغاز شد. برای ساخت پی این بنا، چند سوراخ بسیار بزرگ در کنار ساحل اونتاریو کنده و حدود 62 هزار تن خاکبرداری شد. سپس این سوراخها توسط بتن و فولاد پر شد تا پایه سازه، مطمئن ترین در نوع خود باشد. چهار ماه طول کشید تا این پی کاملاً ساخته شود. این برج 553.33 متری بالاخره در اکتبر 1976 رسماً پس از 40 ماه عملیات عمرانی افتتاح شد و نام خود را در کتاب گینس ثبت کرد. 1527 نفر روی این سازه 130 هزار تنی کار کرده اند و مبلغی نزدیک به 260 میلیون دلار برای آن هزینه شده است. در این سازه عظیم 6 آسانسور تعبیه شده است که سرعت هر کدام از آنها 6 متر بر ثانیه است. هر ساله حدود دو میلیون نفر از این برج بلند بازدید میکنند و از این محل درآمد خوبی نصیب شهر تورنتو میشود. در سال 1994 کف پایین ترین طبقه، رأس سازه با شیشه عوض شد تا مردم بتوانند از فاصله 500 متری زیر پای خود را ببینند. رستوران گردان بالای برج هم 400 نفر گنجایش دارد و هر 72 دقیقه یک بار به دور خود می چرخد. این برج یکی از مهمترین جاذبه های گردشگری کانادا به شمار میرود.
امپایر استیت، ساختمانی 103 طبقه در نیویورک و سمبلی از آمریکااست.
این ساختمان به مدت چهل سال، بلندترین ساختمان طبقاتی در دنیا بود و از سوی انجمن مهندسان عمران آمریکا، به عنوان یکی از عجایب هفت‌گانه‌ی دنیای مدرن، لقب گرفته است. امپایر استیت بخشی از هویت شهر نیویورک است و در سراسر جهان، به عنوان یکی از سمبل‌های آمریکا شناخته میشود.
عملیات ساختمانی امپایر استیت در ماه مارس 1930 در زمینی که پیش‌تر، هتل والدورف آستوریا در آن واقع بود، آغاز شد و 14 ماه بعد اتمام یافت. این ساختمان تا پیش از آنکه برج‌های دوقلو در نیویورک ساخته شوند، بلندترین برج طبقاتی دنیا به شمار می‌رفت.
امپایر استیت 448 متر ارتفاع دارد که البته آخرین طبقه‌ی آن (صد و دومین طبقه) در ارتفاع 391 متری واقع شده است. بقیه‌ی ارتفاع این ساختمان، به آنتن تلویزیونی بالای آن مربوط میشود. کل هزینه‌ی ساخت امپایر استیت به انضمام زمین آن، در حدود 41 میلیون دلار بوده است که از این میزان، 24 میلیون دلار هزینه‌ای است که خرج سازه‌ی ساختمان شده است.
این ساختمان، در سال 1931 (اول ماه مِی) توسط رئیس‌جمهور وقت آمریکا، هربرت هوور افتتاح شد. به این صورت که، رئیس‌جمهور با فشار دادن دکمه‌ای در واشنگتن، چراغ‌های این ساختمان را در نیویورک، روشن کرد.
امپایر استیت از این سال به بعد، به مدت چهل سال، بلندترین ساختمان طبقاتی جهان و نیویورک بود تا این که، ساختمانهای دوقلوی مرکز تجارت جهانی ساخته شدند. پس از ماجرای یازده سپتامبر، امپایر استیت دوباره لقب بلندترین ساختمان نیویورک را به خود اختصاص داد.
امپایر استیت، در سال 1986 از سوی دولت آمریکا به عنوان بخشی از میراث تاریخی و فرهنگی کشور شناخته شد و پلاک مخصوصی به همین‌خاطر دریافت کرد.
تونل کانال، تونلی 50.5 کیلومتری است که زیر بستر دریای مانش، حفر شده و کنت در انگلیس را به کاله در فرانسه متصل میکند.
در سال 1960، گروه تحقیقات کانال مانش، طرحی را ارائه کرد که تونل فعلی کانال مانش- که به آن چانل می‌گویند، برمبنای آن، طراحی و ساخته شده است. این طرح هم در سال 1975 به دلیل مشکلات مالی، عملی نشد.
در سال 1984، دولت‌های فرانسه و انگلیس از تمام شرکت‌های مهندسی دو کشور درخواست کردند، طرح‌های خود را برای ایجاد تونل، ارائه دهند و بالاخره، در سال 1986 یکی از طرح‌های پیشنهادی که به طرح سال 1960 بسیار نزدیک بود از سوی دو دولت پذیرفته شد.
در طرح نهایی، تونل، کاله در فرانسه را به فولکستون در انگلستان متصل می‌کرد و 40 متر زیر سطح دریا ایجاد میشد.
پانزده هزار نفر طی 7 سال، کار کندن تونل را انجام دادند!
در حدود 4 میلیون مترمکعب خاک استحصال شده که از جنس گچ بود، در بخش انگلیسی استخراج شد. این خاک در ساحل فولکستون انگلستان در دریا ریخته شد و تقریبا زمینی به مساحت 360 هزار متر مربع در دل دریا ایجاد کرد. امروزه روی این شبه‌جزیره، پارکی احداث شده است. به طور کلی میتوان گفت، 8 میلیون متر مکعب خاک، از تونل با سرعت میانگین2400 تن در ساعت، استخراج شده است.
تونل کانال، در واقع از سه تونل موازی متشکل شده است، دو تونل ریلی که قطارها در امتداد آنها، از شمال به جنوب و بالعکس حرکت میکنند و یک تونل کوچک به عنوان تونل دسترسی که خودروهای باریک تایردار در آن حرکت میکنند.
تونل کانال، علاوه بر مشکلات فنی، مشکلات حقوقی زیادی هم به همراه داشت. یکی از این مشکلات، کنترل عبور از مرزهای مشترک بود. مرز انگلیس و فرانسه به صورت خطی در وسط تونل مشخص شده است (این خط به فرانسه نزدیک‌تر است). اما کنترل مرزی در این نقطه انجام نمی‌شود بلکه دو دولت به توافق رسیده‌اند، مسافران در اولین ایستگاه در ساحل کنترل شوند.
افزایش شمار پناه‌جویانی که سعی می‌کردند با استفاده از تونل، خود را به انگلستان برسانند، بالاخره در سال 2002، دولت انگلیس را مجبور کرد تا برای مقابله با مهاجرت غیرقانونی آنها، تدابیری بیاندیشد. مسؤولان امنیتی، به همین خاطر، تجهیزات بسیار پیشرفته‌ی صدابرداری و تصویربرداری را در گلوگاه فولکستون نصب کردند تا ضربان قلب و صدای تنفس افرادی که در میان بارها پنهان شده‌اند، شناسایی و دستگیر کنند.
احداث تونل از دو سوی کانال، به صورت همزمان شروع شد و قرار بود انگلیسی‌ها و فرانسوی‌ها در نقطه‌ای خاص و در زمان معینی به یکدیگر برسند. اما این‌که آنها چگونه به نقطه‌ی معین خواهند رسید، مسأله‌ی بسیار مهمی بود و در واقع، بزرگ‌ترین چالش مهندسی طرح به شمار می‌رفت. چون در اعماق زمین به هیچ وجه نمی‌توان مسیر تونل را با استفاده از نشانه‌های جغرافیایی مشخص کرد.
از این رو مهندسان پروژه، مجبور به استفاده از سیستم‌های بسیار پیشرفته‌ی ناوبری شدند؛ سیستم‌هایی نظیر جی پی اس (سیستم مکان‌یاب جهانی)، سیستم هدایت لیزری و البته در کنار آنها، سیستم‌های یکپارچه‌ی رایانه‌ای. با این حال، خط مرکز تونل‌ها در جایی که باید، به هم نرسیدند و 358میلی‌متر اختلاف افقی و 58 میلی متر اختلاف عمودی داشتند. به هر حال این دو تونل در تاریخ اول دسامبر 1990 به یکدیگر رسیدند و برای اولین بار پس از عصر یخبندان (8500 سال پیش)، این امکان به وجود آمد که انسان بر روی دو پا، از انگلیس به قاره‌ی مادر برود. پس از پایان تمام مراحل ساخت تونل، فرانسوا میتران – رئیس‌جمهور وقت فرانسه- و الیزابت، ملکه‌ی انگلیس در تاریخ 6 می 1994 در کاله‌ی فرانسه، تونل را رسماً افتتاح کردند. این پروژه، در زمان اجرای آن، با صرف 21 میلیارد پوند، پرهزینه‌ترین طرح مهندسی تاریخ به شمار می‌رفت؛ به گونه‌ای که هزینه‌ی اجرای آن، 7 بار بیش‌تر از هزینه‌ی اجرایی پل گلدنگیت بود.
نوشته شده در دوشنبه 89/12/2ساعت
11:51 صبح توسط م الف
نظرات ( ) |
